Kot wilanowski.

W oczekiwaniu na przylot córki, zabijaliśmy czas we wrześniowym Wilanowie.

Było to ponad 2 lata temu, mam nadzieję, że kicia ma się dobrze.

Leżakował tak sobie na fotelu w restauracji.

Dobrze, że ludzie mają ludzkie podejście do zwierząt.

 

Wrocław wiosennie, tak na przekór szarej jesieni.

Poza pierwszym zdjęciem gdzie kłoda na wyspie Piasek,

wszystko się kręci w okolicach rynku.

W kłębie...

... a właściwie w kłębku.

Co to za okno, przez które nic nie widać?

W Bielsku Białej nie lubią kotów.

Hotele ich nie chcą, to zaskakujące, bo im więcej gwiazdek, 

tym większa wszędzie przychylność, oczywiście po opłaceniu haraczu. 

Dziwi mnie to, że jeśli chodzi o dzieci, to mogą noclegować za darmo do 4 lat.

Jakby nie patrzeć straty większe, nie mówiąc o gabarytach: ogrzewanie, woda i inne media.

No cóż więcej turystów ma dzieci niż zwierzęta, to wliczamy straty w cenę.

Odnośnie Bielska Białej.

Mieliśmy hotel z pokojem na parterze, 

dlatego okna oszronione, bo ulica na starówce.

W nocy głośniej niż w dzień, nie polecam ulica Cieszyńska.

Postawiłam Miłkowi krzesło na parapet i pokazałam, że przez te literki coś zobaczy.

No i kot przestał się nudzić, bo zobaczył, że to okno na świat, taki telewizorek, 

jak jego domownicy wybiorą się na miasto.

Esencja słoneczna na pochmurne dni.

W sam raz na ponure listopadowe dni.

To tylko knajpa Wenecja, na tzw. opolskiej Wenecji.

Jednak jakże fajna okolica.

Dwa lata temu przedstawiałam Wam z tego samego miejsca, kaskady na rzece.

Możecie poszukać na blogu.

W tym roku wysiadł mi aparat, więc i zdjęcia gorsze.

Knajpa trochę zmieniła charakter jednak klimat ten sam,

no i dalej pływa na wodzie.

Żubr spalski.

No koniec żałosna podróba z przed knajpy.

Zjawiskowo.

... a jeszcze niedawno było tak...

Dobrze, że od tygodnia otwarte.