Złota polska jesień.

Tak było na niedzielnym spacerku.

W tym roku jesień dłużej trzymała koloryt. Patrz tutaj. 

Zdjęcia robiłam o tej samej porze roku a chodziłam w sweterku.

 Może dlatego tydzień później zaatakował ją śnieg.

Po dzisiejszym deszczu, zubożyła znacznie swoją piękną szatę.

Jednak chociaż zdjęcia ją uwiecznią.

Kocięta do przygarnięcia.

 

To dzieci Szarotki (dwa srebrne i dwa buraski) oraz dwa czarne Rozalki.
Są zdrowe i cudne. Szukamy domu. 

Roześlij (lub weź i przytul).

Województwo łódzkie.

 kontakt: imenakrajewska@gmail.com

Szelest jesieni.

Dzisiaj pod nogami w miejskim parku.

Pomidor.

Monstrum dość osobliwe.

Proszę bez komentarzy.

Wśród towarzyszy.

Dalej...

Niestety ciężka dola pomidora, czyli suszenie.

Słoiczek z suszonymi pomidorami, czeka na dekupażowanie i jeszcze nie obfocony.

Orzechobranie.

Kolejno:
lądowanie,
orientacja,
namierzanie,
penetracja,
cel pal,
zdobycz.

Kot w makaronie.

Miłek jak i moje poprzednie koty uwielbia bawić się tymi sznurkami.

O dziwo wszystkie koty traktują ją jako nieco niewidoczną zasłonę.

富士山 w wersji bożonarodzeniowej.

u

Fuji z okna pociągu w szacie grudniowej.

Czyli taka jaką znamy z pocztówek.

Jednak dla pieszych wycieczek jest otwarta tylko od lipca do sierpnia.

To już wszystko o świętej górze.

Fujisan po polsku Fudżi.

Wbrew pozorom łatwa góra, szczególnie gdy się dojeżdża autobusem do 5 stacji, wszystkich jest 10.

Jednak już po drodze zaczynają się problemy, czyli choroba wysokościowa.

Jak ktoś ma dużo kasy, zaopatruje się w tlen.

Góra się ceni, czyli wszystko jest totalnie drogie.

Europejczycy są nie przyzwyczajeni do zdobywania wulkanów.

Nie wiedzą co to jest lawa i pył wulkaniczy.

Dlatego bez kijów, każdy zdobywca zalicza kilka przewrotek i obtarć naskórka.

Japończycy co typowe dla narodu, pokrzykują " damy radę", 

a to dodatkowo wkurza inne nacje.

Podstęp tej góry leży jeszcze w tym, że najpierw przypomina zakurzoną promenadę,

a później gwałtownie się wypiętrza.

Szczęście mają ci, którzy nie brną w deszczu i zimnie, 

no i zobaczą upragniony wschód słońca.

Moja córka do nich należała.

Konie na ostatnich zdjęciach, to coś w rodzaju podwoźników do Morskiego Oka, 

z których nigdy nie korzystałam, 

jednak w tym roku pierwszy raz w życiu skorzystałam z wyciągu.

No cóż starość nie radość i nawet strach jest w stanie pokonać.

Jednak o tym kiedy indziej.
 

Góra o świcie.

 Podobno widok z tej góry jest najpiękniejszy o świcie.

 Dlatego wędrówkę należy rozpocząć w nocy.

Jednak zobaczyć tam słońce o świcie, to duże szczęście.

Mimo wszystko widać, jak przebija się przez chmury i mgłę.

O oddali widać też jezioro.

Tubylcy i wyznawcy religii traktują wejście jako pielgrzymkę,

tak jak Polacy dojście do Częstochowy.

Zdjęcia bardzo spłaszczają stromość.

Niedługo dzienne widoki.